18 km, in de bergen 11 graden, in de middag 21 graden

Vanochtend na het ontbijt rond 7.30 uur vertrokken naar Roncevalles. Niet echt goed geslapen, doordat er een telefoon tot 3x toe af ging vannacht. Daarnaast had er iemand een apparaat aanstaan tegen het snurken, dat klonk als een stofzuiger. Nou, doe mij dat gesnurk dan maar…

Het was een ontzettend zware etappe! In de bergen was er een ontzettende harde wind waar iedereen tegenin moest lopen. Ik werd een paar keer van de weg gewaaid. Ik vroeg Coline uit de VS, die al 5x de camino heeft gelopen, of dit normaal was. Nee, dat was het niet… Maar, daarentegen kreeg ik er een prachtig uitzicht voor terug!

En toen was daar opeens een foodtruck op de grens van Frankrijk naar Spanje. Van een medewerker van de beversport heb ik de tip gekregen om bij deze man een ei te kopen. Dus dat deed ik maar. En ze heeft gelijk! Net dat beetje energie dat ik kon gebruiken! Hier kreeg ik ook de laatste Franse stempel voor in mijn pelgrimspaspoort. Had niet gedacht dat ik zo blij kon zijn met een stempel!

In Orrison (tijdens de bruine bonensoep!!!! Omg…lucky me) heb ik Christine uit Frankrijk ontmoet. Onderweg kwam ik haar een paar keer tegen. Heel gek, we liepen beide alleen, maar af en toe verscheen ze weer uit het niets. Leuk!

Onderweg kwam er van alles voorbij. Paarden, schapen, varkens… ze leken niet onder de indruk van alle pelgrims.

Ondanks de harde wind ging het eigenlijk wel lekker. Het was minder steil dan gisteren en had nergens last van. Totdat we naar beneden moesten lopen naar Roncevalles (ongeveer 5 km). Achteraf hoorde ik dat ik per ongeluk de moeilijke route had genomen met een steile weg naar beneden en veel losse stenen. Vandaar… die 5 km leek eeeeeuwig te duren en leek een stuk langer dan de rest van de route. Op een gegeven moment had ik knikkende knieën en werd ik misselijk…

Net nadat ik dacht dat hij niet meer zou komen, was daar opeens…. het klooster van Roncevalles. Wat was ik trots!!!

Een prachtig klooster met moderne voorzieningen, waar 9 Nederlandse vrijwilligers werken om de uitgeputte pelgrims te verwelkomen. Er zijn hier zo’n 180 bedden. Ik heb heerlijk gedoucht, mn bed opgemaakt en een pelgrimsmenu voor 10 euro gereserveerd. Hopelijk staat er dit keer geen bruine bonensoep op het menu… alhoewel, na deze omstandigheden eet ik alles! Voor diegenen die op scouting zitten of hebben gezeten, die zullen snappen wat ik bedoel… opeens is alles lekker en ben je heel dankbaar voor een warme maaltijd. Je kunt niet zomaar even iets pakken als je honger hebt. Nu ik dit schrijf… heb zin in chips!

Ik heb voor morgen geen ontbijt gereserveerd. Ik begin morgenochtend rond 7 uur met lopen naar Zubiri en hoop onderweg iets tegen te komen. Ook dat hoort bij het pelgrimsleven en wil ik uitproberen. Heb zin in morgen! Ik zit nu lekker in het zonnetje en geef mijn lichaam en voeten wat rust. Het gaat nog prima, alleen wat vermoeide voeten (nog geen blaren!) Ik begin al een stuk meer vertrouwen te krijgen in dat ik dit kan. En ‘nadenken’ enzo… daar kom ik helemaal niet aan toe! Wat een druk leven heb je als pelgrim! Lopen lopen lopen, bij elke stap uitkijken waar je loopt, een slaapplaats regelen, de was doen, tas inpakken, uitpakken, inpakken, toch weer uitpakken… en om 9 uur op bed. Maar… de eenvoud is heeeerlijk! Ik kan het iedereen aanraden!

Tot morgen!

Groetjes,

Lotte