Dag 4: Roncesvalles – Zubiri

Dag 4: Roncesvalles – Zubiri

21,5 km, in de ochtend erg koud, in de middag erg warm (26 graden)

Om 7 uur vanochtend vertrokken voor de 2e etappe. Om 6 uur gingen alle lichten aan in het klooster en was iedereen al druk aan het inpakken, maar dat had ik niet door, want ik lag heerlijk diep te slapen en hoorde niks met mijn oordoppen in. Super! Ook gisteravond ben ik met alle lichten nog aan rond 9 uur (na de pelgrimsmis) in slaap gevallen. Ik werd in de nacht wakker en het was opeens donker met een orkest van snurkgeluiden.

Vanochtend dus op tijd vertrokken. Het was nog pikkedonker en de route ging gelijk het bos in, dus op een gegeven moment zag ik helemaal niks meer. Ik kon mijn zaklamp ook niet meer uit mijn tas halen, want ik was bang dat er misschien iets uit mijn rugzak zou vallen. Ik wachtte even op andere pelgrims met zaklamp en zo liep ik een klein stukje in een pittig tempo achter hen aan. Wat heerlijk om in alle rust te lopen, wetend dat de zon binnen een uur zal opkomen.

Beetje donker…

De route van vandaag was anders dan gisteren, maar ook ontzettend mooi. Veel door het bos met paadjes met veel losse stenen over heuvels. Af en toe een klein dorpje. De route van vandaag was minder heuvelachtig, maar ik vond het wel net zo zwaar als gisteren. Misschien door de afstand…

Na 6 km vond ik een plek waar ik heerlijk heb ontbeten en mijn lunch heb gekocht. Vooral de discomuziek gaf mij weer veel goede moed 😉 Hier kwam ik een stel uit de VS tegen, die ik al vaker ben tegen gekomen. En zij betaalden zomaar het ontbijt voor mij! Ik heb nog wat moeite met het accepteren van zulke dingen, maar het schijnt erbij te horen als pelgrim. Dus ik bedankte hen en ging weer verder. En jaaa! Mijn eerste café con leche!

Café con leche en een boccadillo

Onderweg ontmoette ik een groep Zuid-Koreanen. Zij hielpen mij met het uit elkaar krijgen van mijn wandelstok (zo blij dat ik die heb gekocht!). Zij konden geen engels en probeerden zich in het Koreaans verstaanbaar te maken. Sorry, engels is al een opgave voor mij, laat staan Koreaans… maar uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen dat zij mij ‘hallo’ (hajang) en ‘dankjewel’ (kham sa) in het Koreaans hebben geleerd. En trots dat ze waren!

Na een tijdje ging ik weer alleen verder en genoot ik weer van al het moois om mij heen, het lopen en de zon (het werd erg heet op een gegeven moment).

Je komt uitdagende stukken tegen, zoals deze diepe plas water (zie onderstaande foto). Gelukkig waren er stenen waar je overheen kon lopen.

Uitdaging!

Na een tijdje ontmoette ik Michael uit Canada en samen liepen we tot Zubiri. Hij heeft mij veel verteld over het leven in Canada. Je leert zoveel op de camino over allerlei culturen e.d.! Het was een eeeerg lang stuk tot aan zubiri en ik begon mijn benen en voeten te voelen. Maar door het praten, ging het uiteindelijk snel.

In zubiri (aankomst 13.45 uur) ging ik op zoek naar de herberg Suseia, die werd aangeraden door de eigenaar van beilari. Michael ging op zoek naar een plek om te lunchen. Wat een prachtige herberg! Heb er wel een stuk extra voor moeten lopen, maar het is hier zo luxe! Ik heb gordijntjes om mijn bed, een eigen stopcontact, lig (waarschijnlijk) alleen op een kamer en er lag een ‘echte’ handdoek klaar (even geen nare microvezel handdoek dus). Het is hier heel schoon en het voelt als ‘thuis’. Ik ben blij dat ik vandaag weer een bed en een maaltijd heb gevonden 🙂

Nadat ik uitleg had gekregen, deed ik mijn slippers aan en waggelde ik terug naar het centrum waar ik nog even wat heb gedronken met Michael. Hij is vandaag verder gegaan naar Larrasoaña, het einde van deze etappe. Ik waggelde terug naar de herberg, want na het zitten waren mijn benen en voeten echt stijf en pijnlijk. Maar, ik heb de tijd. Alhoewel, in de herberg begon het riedeltje weer. Douchen, de was doen, spullen uitpakken, inpakken, uitpakken… kijken in mijn gids wat ik morgen eens zal doen en mn teen intapen (want ja, heb nu toch een klein blaartje). Voor diegenen die niet van voeten houden, nu niet verder lezen 😉

Geen onderschrift nodig. Tja, mijn voet

En raad eens wie ik hier weer tegen kwam? Het stel dat mijn ontbijt had betaald. Het is zo leuk om mensen steeds ergens terug te zien na een dag.

De eigenaresse van de herberg is beneden druk bezig met het maken van een pelgrimsmenu voor 12 euro. Deze bestaat (net als gisteren) uit een 3 gangen menu inclusief water en wijn. Nu al zin in! En ik heb ook al zin in morgen! Ook al lig ik hier nu op bed en kan ik met moeite net naar de wc lopen en weer terug… Iedere dag is een verassing wat je zult meemaken en ik denk dat dat maakt dat je verder wil (en verder kan!) En af en toe denk ik aan alle lieve berichten van iedereen en de kaartjes en/of cadeautjes die aan mijn tas hangen en dat geeft mij veel energie. Dankjewel allemaal!

Ik ga mij nu voorbereiden op wat ik morgen ga doen aan de hand van mijn michelin gids. Tot morgen!

Gelukwensingen (gek woord)

5 gedachten over “Dag 4: Roncesvalles – Zubiri

  1. Wat een mooi verhaal! Je beleeft veel zo te lezen en wat een prachtige foto’s (behalve die van je voet dan hahaha ;). Fijn dat je zo geniet. Zet m op morgen en slaap lekker! X

  2. Lotte! Wat schrijf jij ongelooflijk mooi! Ik geniet van jouw avontuur hierdoor! Dat jij dit avontuur aan kan, wisten wij hier natuurlijk al lang. Wat een boost voor jouw zelfvertrouwen!

  3. Prachtig om je verhalen te lezen Lotte en wat een kilometers! We blijven je volgen via hier! We denken aan je en zet hem op! Veel liefs van ons xxx Henk en Elma.

  4. Hallo Lotte,

    Ik heb nu eindelijk pas tijd om jouw ervaringen te lezen.
    De eerste dagen lijkt net op het verslag van mijn oom die onlangs de Camino gelopen heeft.
    Bij het lezen van jouw verslagen gaat ook bij mij iets kriebelen om de Camino te lopen. Alleen al voor de natuur.
    Ik vind jou een toppertje dat jij ondanks de pijn toch bent gaan lopen.

    Namaste Inge

Laat een reactie achter op Felice Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *