Zaterdag 29 september, 24 km, erg heet (28 – 30 graden)

Hallo allemaal,

Zoals beloofd, hierbij de blog van gisteren. Ik had erg slecht geslapen door de pijn in mijn benen en mijn voeten. Maar toch besloot ik om Pamplona te verlaten en naar een dorpje 20 km verderop te gaan. De hele etappe van 24 km zou teveel zijn en de herberg 20 km verderop zou een zwembad hebben. Het leek mij heerlijk om dan daar een extra nacht te blijven om uit te rusten en bij te komen. Ik wilde niet in Pamplona blijven, omdat zo’n grote stad gewoon niks voor mij is.

En dus heb ik mijn hele voet ingetapet, paracetamol en ibuprofen genomen en stapte de herberg uit. Alsof het zo was afgesproken stonden daar Don en 2 mensen uit Brazilië te wachten en liepen we samen de stad uit.

Ik voelde me opgelucht toen ik weer in de mooie wijde natuur was en mijn benen weer een beetje waren opgewarmd en meer soepel werden. Ik had er weer vertrouwen in dat ik 20 km kon redden. Het was heerlijk om na verloop van tijd weer alleen te lopen, zodat ik mijn eigen tempo kon aanhouden.

Onderweg kwam ik langs een bijzondere plek met allerlei opgestapelde stenen en allerlei fruit en eten dat je kon pakken. Dit was weer ‘donativo’.

Onderweg kwam ik Christine uit Frankrijk weer tegen die ik al een tijdje niet had gezien. Zij haalde mij in, terwijl ik dacht dat zij al veel verder zou zijn dan mij.

Bovenop de heuvel (zie de kaart bovenin) wachtte ze op mij bij het bekende beeld (Alto del Perdón). Weer voelde ik mij trots dat het ook was gelukt om dit punt te passeren.

Vanaf hier moesten we weer helemaal naar beneden lopen en liep de temperatuur erg hoog op. Er kwam een Spaanse man voorbij die de pelgrims op weg hielp en leidde mij langs de goede kant van de weg die wat minder steil was met minder losse stenen. Na verloop van tijd begon mijn rechterknie aardig pijn te doen en hinkte ik (met behulp van mijn stokken) verder naar beneden, wetende dat ik al over de helft was. Daarnaast begonnen mijn voeten en enkels opnieuw erg te branden.

Helaas was de herberg die ik op het oog had vol, dus liep ik door. Ik voelde dat ik aan het verbranden was, maar dat was 1 van mijn minste zorgen. Ik wilde niet in de volle zon op zoek gaan naar zonnebrandcreme, dus ik liep door. Nou, lopen… hinken. Op een gegeven moment dacht ik: ah whatever, dan maar de hele etappe naar Puente la Reina. Over de laatste 4 km heb ik ongeveer 3 uur gedaan, dus je kunt je voorstellen hoe ik erbij liep. Ik concentreerde mij op iedere stap vooruit.

En eeeeindelijk kwam ik Puenta la Reina binnen en was daar gelijk een leuk uitziende herberg waar ik langer dan 1 nacht mocht blijven.

En dat is maar goed ook, want naast mijn pijn in mijn knie, benen en voeten was ik ook nog eens ernstig verbrand door de hete zon. Oké, toch maar wat ‘vieze’ foto’s dan:

Even voor de duidelijk, normaal gesproken heb ik best mooie voeten hoor 😉

‘S avonds zou er in het dorp iets met stieren zijn, dus ging ik even kijken. Het bleek ‘stierenrennen’ te zijn in een straat, waarbij een stier werd losgelaten en iedereen (ook hele jonge jongens) moesten wegrennen voor de stier en over een hek moesten klimmen. Hier hou ik dus helemaal niet van. De stier leek angstig en in de war, dus ik ging gelijk weer weg. In de avond had ik een gegeten in een buffetrestaurant en dit was echt heerlijk! Heb lekker veel gegeten om weer op krachten te komen. Ik had weinig gegeten vandaag, want door de pijn wil je alleen nog maar op de plaats van bestemming aankomen. Daarnaast lekker een uur gedoucht (ipv 2 minuten) en daarna lekker op tijd naar bed gegaan.

Het is mij opgevallen dat veel mensen voor de komende weken herbergen hebben gereserveerd en betaald. Sommigen hebben blaren of pijn ergens anders, maar kunnen vanwege de reserveringen geen rustdag inlassen. Zij zijn genoodzaakt om met de bus naar de volgende plek te gaan.

Ik ben blij dat ik het heb aangedurfd om alles aan toeval over te laten. Ik zit nergens aan vast en voel me daardoor positief en ontspannen. Een les die ik zeker mee zou moeten nemen naar huis!

Vanavond zal ik mijn blog over vandaag schrijven. Bye!

Lotte